بایگانی نوشته‌های مورات حان مونگان

بادی که پشت پنجره بود
پرده ی گذشته را به روی مان
باز کرده …

با وسواس عجیبی
تو را در من
پیش می برم
حتی در دوست داشتن …

سال ها پیش.. آری، سال ها پیش بود

که در کشور دریا

و شاید…

سال ها پیش بود

همان وقت ها که تاریکی
خیلی زود بر زمین می …

از فراز سکوت مان
همانند ستاره ای رنجیده
که با نور آفتاب شسته شده …

اگر تو نخواهی

هرگز آغازی نخواهد بود

و این داستان ناقص خواهد ماند

بعد …

معمای بخت را
با چند برگی که
داشت از درخت می افتاد
در گوشه …

نیامدید
و من همیشه در انتظار ماندم
با تمام آن چیزها
که رفته رفته…

دیگر هیچ ترمینال یا ایستگاه قطار،
غذاخوری بین راه،
چهره ای غریبه،
مسافرخانه های …

در آن تاریکی سنگین
به سراغم آمدی
از همه ی داستان ها
گذر کردی…

روزهای شادمانی مان بود
نمک دریا، خالکوبی گل رز
به سان دارچین های سوخته…

نام عشق را روزی شنیدم
که هنوز کودکی بیش نبودم

آن روز که فهمیدم…