بایگانی نوشته‌های لوییس سرنودا

سواحل و دشت‌های بایر،
خورشید طلایی خفته‌
تپه‌ها و چمن‌زارها،
آرام و تنها و …

ای جوانانی که هرگز
مونسان زندگی‌ام نبوده‌اید
خداحافظ!
وی جوانانی که هرگز
مونسان زندگی‌ام …

دیوارها به عقب می‌روند
و میخانه‌ها،
رهایی را
هم‌اینک نفس بکش،
تنها با زندگی‌ات.…

نمی‌خواهم ای جان محزون
بازگردم به مکان‌هایی که اشک‌هایم از آن‌ها برگذشت،
تپیدن راز …

عشقی تو آیا؟
از آتش عبور کن!
با بال‌های دریا بگذر!
در زندگی بیدار …

بدان مایه زیبا که آتش،
می‌تپد در غروب خاموش،
طلایی و سوزان.

بدان مایه …

دیوار نامرئی
میان بازوها همه
میان تن‌ها همه
جزایر مضحک شر.

نه بوسه‌ایست بی …

خشمِ مرگ،
اجساد شکنجه‌‌دیده،
انقلاب،
بادبزن در دست،
ناتوانیِ توان‌مند،
جوعِ عطش،
تردید با …

بعضی تن‌ها شبیه گلهایند،
بعضی شبیه خنجر
بعضی شبیه نوارهای آب،
ولی همه، دیر …

چشم به راه خدایی بودم در روزهایم
تا به تصویر خویش حیات‌ام را بیافریند،…

من بودم.

ستون سوزان، ماه بهار.
دریای طلایی، چشمان بزرگ.

جستم آن‌چه را که …

یک رویا بود،
هوای آرام در عدم.
به گاه گشادن چشم‌ها
شاخه‌ها محو شدند.…

در ایالت نِوادا
خطوط راه‌آهن نام پرندگان دارند و
مزارع از برف‌اند و
ساعات …

دریا یک غفلت است،
یک ترانه، یک لب.
دریا یک عاشق است،
مومنانه‌جوابی‌ به …

چه هیاهوی محزونی می‌سازند
تن‌ها
به وقت عشقبازی،
به صدای باد می‌ماند که می‌جنبد…