بایگانی نوشته‌های سارا سمیعی

تویی همان آوا
که پاسخ می‌دهی
به ندای من
بی این صدا
هیچ شعری …

دیدم که مرده‌ها دوباره می‌میرند،

خوابیده بر دریاها.

دیدم که مردگان پلی ساخته‌اند
اگر …

مرگ است که تسکین می‌دهد
افسوس! مرگ، امکانِ زندگی‌ست
غایتِ زندگی‌‌ست و تنها امید…

تنها دوست داشتن و شناختن
بایسته است
نه معشوق بودن
یا شناخته‌شدن

پریشانی‌ست
آزمونِ …

برای نوشتنِ تنها یک بیت شعر،
باید شهرهای بسیار
افراد و چیزهای گوناگون را …

و چنین است که می‌رسم به این کرانه‌
که تنها مردگان در انتظار من‌اند…

نام‌ام را در کتاب‌های شناختِ شاعران، جستجو کن
خواهی‌اش یافت و نخواهی یافت آن …

غلظت تاریکی‌ست
از چشم‌هایت تا بدینسو
آیا شب است هنوز؟
غلظت خون
به جای …

از تو می‌گویم
نه از چراغ ِسایه‌ یا
از گام‌های تازی‌ام
باد در پاشنه‌ی …

شب
شاید
برای
سوزاندنِ
دست‌های ما
اینجاست

با این حال
خاکستر و سایه …

فریاد، صدا را به جهش می‌آورَد
همان‌گونه که سنگ، آب را
سپس غرق می‌شود…

آنها که از حقِ زیستن محروم شده‌اند
دستکم حق اندیشه که دارند.

اندیشه‌ای …

تنِ نوازش‌شده شکوفا می‌کند دست را
مشت گره‌کرده، فقدان نوازش است
قلم هم …

در خوابگاهِ شباهت‌ها
برگ‌ها
اندیشه‌های خویش را دارند
سنگ‌ها
می‌شناسند هیاهوی طلایی زنبورها را…

 
بازهم این تصویر
تصویر دست و پیشانی
تصویر ِنوشته‌ی بازگشته به اندیشه.

°…

آدمی از دست‌های خویش می‌میرد.

(بی‌ دست می‌میرد انسان.)

واژه جدا می‌کند دست را، …