بایگانی نوشته‌های خوان رامون خیمه نز

به پلی می‌ماند خواب
که از امروز به فردا می‌رسد.
آن پایین، چنان رویایی…

ببند!
در را ببند!
چنان که او خوش می‌داشت…
باشد که خاطره‌اش
بابِ طبع‌اش …

از من با کلمات این‌جا می‌پرسی. ولی این را باید با کلمات آن‌جا بپرسی.…

این سگ که پارس می‌کند، از هیچ آمده‌است و به هیچ برمی‌گردد. این دخترک …

در آن پنجره‌ها، با شیشه‌های رنگی آبی، سبز، سرخ، زرد، گنجشکان به فتح فکر …

قصه‌های بلند! بسیار بلند! به قدر یک صفحه!
آه، روزی که مردان می‌دانند چگونه …

این است رود حقیقی، ای عشقِ ناب. تو در هیچ‌ای و من در حیات. …

دوست دارم به تو بی نام و بی شهرت اندیشه کنم. تنها یک زن،‌ …

– نیستی!
( دست‌ها در دل.
خموشی‌ها به کنجی.
غیاب‌ها به بالکنی.)

– نیستی!…

به رویا مردم و
به زندگی
نجات یافتم.…