بایگانی نوشته‌های آندره ولتر

تویی همان آوا
که پاسخ می‌دهی
به ندای من
بی این صدا
هیچ شعری …

شانه‌ای سربی
سیبی سبکبال

.

به دوش کشیده‌ام تابوت‌ات را
و خاکستر‌ت را نوازش …

با من حرف می‌زنی،
آنقدر نزدیک
که می‌‌شنوم
آنچه را نمی‌خواهم گوش کنم.

می‌خندی …

تویی همان آوا
که پاسخ می‌دهی
به ندای من
بی این صدا
هیچ شعری …

پنجِ عصر. زمانی تعیین‌کننده، کمی سنگین و شکننده، از افقی دیگر و معیارِ دیگری …

آستانه‌ای نیست دیگر
دیگر نه خانه‌ای‌ست
و نه اردو و آتشی

سپیده‌دم ِ دست …

تو اویی

و تو منی

که با نور

درمان شده

تو آنی…