تحمل متراکم ابدیت

مرگ وقتی‌‌ست که دل نمی‌تپد و ساعت می‌تپد.
عشق وقتی‌ست که دل می‌تپد و ساعت نمی‌تپد.

شاید همین قیاس ساده می‌گفت
چرا دوباره به ساعت نگاه کردی.

می‌دانستی انتظار تحمل متراکم ابدیت است
و عشق، اعجاز فانیان
ابدیت را شرمسار می‌کند.

عصر بلند تابستان
بر تابوت‌ها و برج‌های ساعت غروب می‌کرد
ویرانه‌ها می‌دانستد و
تو نمی‌دانستی
جنگ، انتظار را بی‌اعتبار می‌کند
و حفظ حیات
تمام حقیقت می‌شود.

او مرده بود؟
بی‌تو گریخته بود؟
یا تو دیگر عاشق نبودی؟

مردگان جواب نمی‌دادند
زندگان می‌گریختند
و عشق
دیگر
به نبض ساعت می‌تپید.