خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

از كسى نمى‌پرسند چه هنگام مى‌تواند خدانگهدار بگويد از عادات انسانيش نمى‌پرسند از خويشتنش نمى‌پرسند. زمانى به ناگاه بايد با آن رو در روى درآيد تاب آرد بپذيرد وداع را درد مرگ را فروريختن را، تا ديگر بار بتواند كه برخيزد.

يكديگر را مى‌آزاريم بى‌آن كه بخواهيم، شايد بهتر آن باشد كه دست به دست يكديگر دهيم بى‌سخنى. دستى كه گشاده است مى‌بَرد مى‌آورد، رهنمونت مى‌شود به خانه‌يى كه نور دلچسبش گرمى‌بخش است.

از تنهايى مگريز به تنهايى مگريز گهگاه آن را بجوى و تحمل كن و به آرامش خاطر مجالى ده!

در سكوت با يكديگر پيوند داشتن، همدلى صادقانه وفادارى ريشه‌دار. اعتماد كن!

زير پايم زمين از سم‌ضربه‌ى اسبان مى‌لرزد چهار نعل مى‌گذرند وحشى، گسيخته افسار، وحشت‌زده به پيش مى‌گريزند اسبان. در يال‌هايشان گره مى‌خورد آرزوهايم دوشادوش‌شان مى‌گريزد خواست‌هايم هوا سرشار از بوى اسب است و غم و اندكى غبطه. در افق نقطه‌هاى سياه كوچكى مى‌رقصد و زمينى كه …

با در افكندن خود به دره شايد سرانجام به شناسايى خود توفيق يابى

پرواز اعتماد را با يكديگر تجربه كنيم وگر نه مى‌شكنيم بال‌هاى دوستى‌مان را.

كسى مى‌گويد «آرى» به تولد من به زنده‌گيم به بودنم ضعفم ناتوانيم مرگم كسى مى‌گويد «آرى» به من به تو، و از انتظار طولانى ِ شنيدن ِ پاسخ ِ من شنيدن ِ پاسخ ِ تو خسته نمى‌شود.