بایگانی نویسنده و مترجم: شعله ولپی

از نزدیک مثل نقشه‌ی مکانی‌ست که هرگز نرفته‌ای ولی می‌خواهی بروی زیرا که یک نقطه آن مقصد را خاص کرده است. دستم را باز و بسته می‌کنم که خونم به کیسه جریان یابد و با حوصله صبر می‌کنم تا راهش را به تو پیدا کند. از خودم می‌پرسم کدام بخش وجودم را دارم تسلیم می‌کنم. کدام خاطره‌ها در من دیگر …

وقتی متولد می‌شویم به ما نقاب می‌دهند صورتم حالا آنقدر بالغ شده است که آن نقاب اندازه‌ام بشود. محدودیتمان معنامان می‌کنند: مثل یک دزد یک‌دست. پس، تمرکز کن روی یک شخص و تراژدیش را بنویس. بعضی کلمات در سیاهیشان می‌درخشند مثل شکم یک سوسک. بگذار مردگان سخن بگویند یا این‌طور است که وقتی به طناب دار خودکشی نگاه می‌کنی احساسِ …

من به تعمیم دادن تمایل دارم برای همین است که می‌نویسم «جنگل» با اینکه می‌دانم که حتا دو درخت هم به هم شباهت ندارند برای همین است که می‌نویسم «من» و گاهی خود را بالا فرض می‌کنم و گاهی خود را به پایین می‌کشانم و گاهی هر دو مثل کودکی که در قایقی که غرق می‌شود به دنیا آمده است.

اندوه تیره مثل چاه نفت است سیاه و عمیق آیا از احتضار هم قالب گرفته است؟ ما از شکست‌هایمان ساخته شده‌ایم لحظه از پس لحظه از پس لحظه ملاحظه نکن مطالبه کن امروز کندی یک سوسمار را بی‌گناهی یک فسیل را، تاریکی یک مرد را که دهانه‌ی این غار را تصور می‌کند. نگران این مباش که چه کسی هستی درختی …

گل‌های وحشی کنار خطوط متروکه‌ی راه‌آهن می‌رویند گذشته را هر لحظه می‌توان دید. دسته دسته اردک‌های وحشی به سوی تابستان پرواز می‌کنند. (یا شاید رشته‌های خیمه‌بازیند که این عروسک بزرگ را بازی می‌دهند رشته‌هایی که نمی‌بینمشان ولی آینده‌ی من‌اند) الیزابت بیشاپ را به خاطر بیاور: زمان مورد اعتماد نیست. به هرحال، آماده نبودم برای آغاز ملال. تمام اعتمادبه‌نفس من که …

جلوی این نور ریه‌ات برهنه است داخلش (با اینکه نمی‌بینمشان) شاخه‌ها انگار شاخه‌ی درختان بادام و فندق با گلهایی سفید و کوچک که رویشان روییده‌است. یک عکس اشعه ایکس. آن را به روی میز برمی‌گردانی میزی که هنوز شاخه و تنه درخت را خوب به خاطر دارد. (خاطره‌ها نمی‌میرند بلکه تغییر شکل می‌دهند) شاخه‌های ریه‌ات شاخه‌های میز شاخه‌های اوراق کتاب …

در پایانِ خواب، خطر، شکاف‌هایی که از دیوار بالا می‌روند در لبه‌ی باریک و نازکِ مکث بین دقایق در مسافت میان فرزندان من و دخترکِ تو سپاس رمزی را زمزمه‌شده میان علامت «به سمت پناهگاه، حمله هوایی» و زمین‌لرزه از انگشتان پاهایم که دراز کرده‌ام به سمت سر خمیده‌ات بالای بدنت، زیر بارِ شیرین عشق درون مخزن اتاقک زیرآبی در …

فکر می کنم که می‌خواستی مرا ببلعی فکر می‌کنم وقتی که به خواب رفتم بدنم را لیس زدی و رفتی. دسته‌گلی که به نیت یادبود حمل می‌کنم در دستم خم می‌شود روشن می‌شود خاموش در تب‌و‌تاب رعد و برقی که نوک درختان را سفید می‌کند و برگ‌های جنگل مثل چشم‌های زرد می‌درخشند. نگاه گرگ‌صفت توست که مرا از یک سوی …

در زمستان نگهبانان پتوها را از سر ساکنین پارک می‌کشیدند. یکی از آنان نور روز را دوباره نخواهد دید. در بهار، بطری‌های کور، به خانه‌های مشخص پرتاب شدند و آتش آغاز کردند شب‌هنگام به بدنت پناه بردم مثل کودکی که به زیر درخت توت می‌گریزد. تا به چیزی جز تنفس‌ات گوش نکند تا یک دم، سراپا به تو تکیه کند …

من مثل یک پسر خوب احتیاط می‌کنم وقتی که دیگران از بالا به پایین می‌پرند و خودم را از پشت به آن طرف نرده نگه می‌دارم چرا که مادرم ناراحت می‌شود، حتا زمانی که مانعی جز صدای لرزانش در برابرم نیست با اینکه در حقیقت جایم در آن پایین میان شاخ و برگ‌های بی‌انتهاست. نباید یک قدم دیگر بردارم – …

می‌رفت کشتی، در رودخانه‌ای گسترده و عمیق چون دریا. امواج بلند بر هر دو سوی کشتی می‌شکستند و تکانش می‌دادند و بر عرشه‌اش آب می‌پاشیدند. دو مرد در عرشه کنار نرده ایستاده بودند: یکی استاد پیر و لاغری در لباس کتانیِ سفید، دیگری جوانی پاک، شاگرد زرنگ و برگزیده‌ی استاد. استاد گفت، اگر به تو بگویم که چند لحظه‌ی دیگر، …

حالا این زندگی خاص خودش را دارد، زندگی بدخیم خودش را. نه هرچه هویدا و نه هرچه نامعلوم توان غلبه‌اش را ندارند و اگر سرکوبش کنی دوباره منفجر می‌شود شریرتر و سمج‌تر با دست‌های خیالیش همیشه بر گلویی غیرخیالی و هیچ چیزی آنقدر روشن نیست که این را از آنچه این نیست جدا کند گاه هیچ چیز غیر از این …

مردان در لباس‌های آتش‌نشان‌ها چمباتمه زده‌اند بر زمین چهره‌هاشان سیاه از دود پشت‌هاشان به بقایای هنوز مشتعل به چه نگاه می‌کنند؟ هیچ‌کدامشان حرف نمی‌زند. دور از وعده‌های غذای گرم، دستپخت زنان دور از صدف‌هایی که کنار پنجره نهاده‌اند. نگاهشان آرام است انگار که در این تاریکی و خستگی و شکست خانه‌ی حقیقی خود را پیدا کرده‌اندو جوانی با صورت نتراشیده …

می‌گویند مرد با آلت تناسلی‌اش می‌تواند بداند که آیا بستنیِ روی زبان زن مزه‌ی چای سبز و قارچ می‌دهد یا انگور فرنگی سیاه. اما در مورد دنیایی حرف می‌زنیم که برای اولین‌بار چشم به جهان گشوده است. ما، هر دو با عینک‌های آفتابی روی عرشه کشتی زیر آفتاب در انقلاب تابستانی نشسته‌ایم. در بندرگاه، اسکلت یک کشتی مثل فسیل یک …

۱ در بالای شیب در یک رمان، ابر مطیعانه وانمود می‌کند که ابر است ولی برای پرنده‌ای که بیرون از رمان پرواز می‌کند ابر بیش از یک ابر است: ابر باران است آسمان است ستاره‌های براق است و حتا خود پرنده. آدمیزاد، هنوز تمام فکر و ذکرش داستان‌نویسی‌ست موضوعات موقتی را به دست می‌گیرد و میخ‌های زنگ‌زده‌ی زبان را می‌کوباند …

من یک افسر مهاجرت یک‌رنگ‌بین‌ام با فرض این‌که هر خارجی یک دیو بی پیکر است از عفت این جزیره محافظت می‌کنم. من موبد یک معبد شینتو‌ام که جهانی می‌اندیشم می‌توانم به انگلیسی، آلمانی و فرانسوی دعا بخوانم و در بازارهای برون‌مرزی نذورات را سرمایه‌گذاری می‌کنم آرزو دارم که با متعصبین مذهبی از همه جای دنیا در گل و لای، سومو …