بایگانی نوشته‌های آلخاندرا پیزارنیک

آن بیرون آفتابی‌ست. چیزی بیش‌تر از یک خورشید نیست، اما مردم نگاهش می‌کنند و آنگاه آواز سر می‌دهند. خورشید را نمی‌شناسم. ملودی فرشتگان را می‌شناسم من موعظه‌ی گرمِ واپسین باد را. تا سپیده‌دم فریاد می‌کشید وقتی مرگ خود را برهنه می‌کرد در سایه‌ام. می‌گریم زیر نام خویش‌. شباهنگام دستمال تکان می‌دهم و قایق‌های تشنه‌ی واقعیت با من می‌رقصند. برای تمسخر …

شعری که نمی‌سرایم شعری که سزاوارش نیستم هراس بودن دو معبر آینه: در من کسی خفته است مرا می‌خورد و مرا می‌نوشد.

از کودکی چیزی نمی‌دانم بیش از هراسی درخشان و دستی که مرا پهلو به پهلو می‌کرد. کودکی‌ام و رایحه‌اش پرنده‌ای عزیز.

جزیره‌ی خاطره منفجر خواهد شد. زندگی تنها فعل خلوص خواهد بود. زندان برای روزهای بی‌بازگشت. فردا هیولاهای کشتی ساحل را بر باد راز ویران می‌کنند. فردا نامه‌های ناشناخته به دستان جان می‌رسند.

بعد وقتی مردند خواهم رقصید گمشده در نور شراب و عاشق نیمه‌های شب.

در شبِ دل. در مرکز فکر سیاه. هیچ‌کس مرئی نیست. هیچ کس در باغی نیست.

می‌ترسم اجازه‌ی بودن دهم به آن‌که هرگز نبوده است نوشیدن در سکوت در درون سکوت

محزون وقتی می‌خواهم و وقتی نمی‌خواهم. محزون وقتی با تنی و وقتی نه. محزون وقتی با لبخندت و وقتی نه.

یک گُل. نه دور از شب تن لال‌ام خود را می‌گشاید بر اضطرار ظریف شبنم.

اشک می‌ریزی پای فریاد. می‌گشایی دریچه‌ی آرزوهایت را و غنی‌تری از شب.

آه می‌درخشد چشمانت به رنگِ میلاد.

چون یک ساعت شنی موسیقی در موسیقی می‌افتد. اندوهگینم در شبِ دندان‌های گرگ. می‌افتد موسیقی در موسیقی چون صدای من در صداهای من.

در دلِ یک شعر شعری دیگر است در دلِ دل غیاب است در دلِ غیاب سایه‌ی من دلِ دلِ شعر است.

جنگلی از موسیقی پرندگان در چشمانم قفس‌های کوچک نقاشی می‌کردند.

این چشم‌ها تنها برای سنجش غیاب خود را می‌گشایند.

دستان من با موسیقی می‌روییدند پشتِ سرِ گل‌ها. اما حالا چرا به دنبال تو می‌گردم، شب چرا می‌خوابم با مردگانِ تو؟