یتیم

آه

رویا…

رویا…

ارابه‌ی زرنگارِ استوارم

در هم شکست و چرخ‌‌هایش چون کولیان آواره شدند

در همه‌جا

شبی رویای بهار را دیدم

و هنگامی که برخاستم

بالشم از گُل پُر بود

شبی رویای دریا را دیدم

و صبح

بسترم از صدف و باله‌ی ماهی پوشیده

اما خوابِ آزادی را که دیدم

نیزه‌ها

چون هاله‌ی صبح، گردِ گردنم بودند

بعد از این مرا در بندرها و میان قطارها نمی‌یابید

آن‌جا پیدایم خواهید کرد… در کتابخانه‌های عمومی

به‌خواب‌رفته بر نقشه‌های اروپا

چون یتیمی خفته بر سنگفرش

آن‌جا که دهانم بیش از رودی لمس می‌کند

و اشک‌هایم جاری می‌شود

از قاره‌ای به قاره‌ای