شباهنگام در صبح

شباهنگام در صبح


اینچنین است
شباهنگام در صبح
تو بر می‌خیزی

صبح و شب یکدیگر را نمی‌بینند در آینه
تا در همش بشکنند
در تنافر ابدیشان

اما در اتاق‌های خانه می‌شنوند صدای هم را

ناگهان تویی ایستاده در انتهای راهرو
چند لحظه‌ای حس می‌کنم صورت سیاهت را
عظمتِ اندامِ تیره فامت را

به دستم بده صبح را
آهسته
به سان نقشه‌ای شبنما

از همانجایی که به حتم خواهیم مرد.

درباره‌ی کامیار محسنین

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.