رویارویی

رویارویی


به پیش می تاختیم از میان دشت های یخزده در یک واگن در سپیده دم.

گل سرخی در تاریکی.

و ناگهان خرگوشی از میان جاده گذشت.

یکی از ما با دست نشانش داد.

مدت ها گذشته است. امروز هچیچکدامشان زنده نیستند.

نه خرگوش، و نه آن مرد که اشاره کرد.

آه، ای عشق من، کجایند، به کجا می روند

تکان سریع یک دست، توالی یک حرکت، صدای خشک سنگ ها.

نه از سرِ اندوه، که از سرِ شگفتی می پرسم.

ویلنو – 1936

درباره‌ی کامیار محسنین

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.