پنجره های گوتیک

1

با من سخن نگو.

خاموش نگه دار زبان دو سرت را.

به من نگاه نکن.

دوست ندارم چشمانت را.

به من می نگرند چشمانی از هم جدا.

آرام به سان پنجره های شکسته گوتیک.

آنان را  نشانه می رود خورشید.

خورشید خودبین.

شلیک می کند از میانشان

با هزاران پیکان.

رخنه می کنند به درونشان ستارگان

در شب های دراز بی صدا

با دشنه های تیز.

به رقص در می آیند نوک های براق تیزشان

در مقابل چشمان درشت بی حرکت.

چهره ماه گشوده:

مثل غاری روشن

دهانش با خمیازه ای

پر از تکان های عظیم قهقهه.

قدیسگان مردند

با چهره های دراز نورانی.

باز ایستادند

بال های تیرخورده فرشتگان سپید

بسته شدند چشمان نازک بیدار جهان.

مرگ درخشان سرد

بر سرپنجه شعاع های نور ستارگان.

لغزید به درون خلاء

لودگی ماه مست.

به من نگاه نکن.

خیره می شوند به من چشمانی از هم جدا.

نازک. تهی. بیجان.

اندوهبار.

2

شباهنگام یاقوت ها درخشیدن می گیرند

بر سینه هایت، ماگدالنا.

دو یاقوت سرخ در زیر حجابی خاکستری.

در تاریکی کلیسای جامع.

در نور سپید شمع های خاموش شده.

آن حجاب را بردار.

به کناری بیندازش: خِش – خِشِ خشک گناه

در عطر دعاهایت.

با بوسه ای خشک

ستارگان فرو خواهند ریخت

از سرت.

با فورانی زلال

ستارگان خواهند ریخت

از چشمانت به درون دهان گشاده ام.

یاقوت های اندامت

فرو خواهند افتاد در آغوشم.

ماه لیس خواهد زد بالای ران هایت را

با زبان سرخ شهوت.

حجابت را بردار، ماگدالنا.

فردا خواهی ایستاد

در نورِ نَم – نَمِ خورشید

برهنه. تحقیر شده.

از آنِ من.

3

بازوانی سپید در آسمان.

پاهایی سپید به روی صخره.

قدیسگانی سپید در پنجره هایی بلند.

قدیسگان در نورهایی سرخ.

اندامشان پیچیده در حجابی سرخ.

من فرشته ای مرمرینم.

فرشته ای بی ایمان.

پاهایی سپید.

بازوانی سپید.

اندامی پیچیده در کتانی خاکستری.

آن فرشته که قدیسگان را عزیز می دارد.

قدیسگان در پشت پنجره برهنه می شوند.

خورشید به پشتشان چشم می دوزد.

زردها. سرخ ها.

قدیسگان به آرامی برهنه می شوند.

اندامشان بخار می شود.

تنها بازوانشان به جای می ماند.

تنها پاهایشان به جای می ماند.

نشانی در آسمان آبی.

تنهایی به روی صخره ای سپید.

صلیبی سیاه در هم می شکند

در چشمان باستانی کلیسای جامع.

از دفتر عقرب ها