رستوران | لوئیز جکینز

وقت خداحافظی ست ، بشقاب هایمان خالی ست به جز از دستمال های چربمان.

رفقا ، شما، سمت چپ من بودید درحالِ طاس شدن و در اوجِ میانسالی ، مردانی با زلفِ دمِ اسبی.

 و تو ، تویِ چپی ، آنجا سمتِ راستِ من ،  شبیه هم بودیم اما حرفی برای گفتن نداشتیم ،

خیره  ، به دست به دست کردن سس کچاپ ، نمک و فلفل ، کسی دوستانی چنین خوب ندارد .

غذا تمام شده ، چیزبرگرها و سیب زمینی ها  ، ساندویچِ “دنور” ، پیشخوان

تقریبا خالی ست . حالا باید هر کدام راه خودمان را برویم ، بدون هیچ در آغوش گرفتن گرمی ، اما شاید

صمیمانه دست هم را بفشاریم . نه ؟

خب ،  حالا ، دیگروقت خداحافظی ست

چه بد دوباره این راه را می روم ، چه بد دوباره ما روی این کره ی خاکی همدیگر را می بینیم ، تا دور

هم جمع شویم زیر لامپ نئون و مهتابی، به آرامی قهوه هایمان را بنوشیم مثل روشنفکرانی که

چایشان را زیرِ سایهِ بید می نوشند ،

در سکوت می نشنیم ، حرفی نمی زنیم …