پنجره ها

پنجره ها


در این اتاق های تاریک، که می گذرانم

روزهای خفقان را، پس و پیش می روم

تا پنجره ای بیابم – اگر پنجره ای

گشوده شود، مایه تسلی خاطر است –

اما پنجره ای یافت نمی شود، یا من

نمی توانم بیابم. و شاید بهتر آنکه نمی یابمشان.

                               شاید نور  

استبدادی جدید باشد.

چه کسی می داند که چه چیزهای جدیدی را فاش می کند.

 

1903

درباره‌ی کامیار محسنین

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.