انتظار

انتظار


 

زن گفت: اگر می‌آیی که بمانی، هیچ نگو

باران و بادِ روی کاشی‌ها کافی‌ست

سکوتِ درون اشیاء و

غبار قرن‌هایی که بی‌تو گذشت

 

باز هم هیچ نگو! گوش کن به آن چه که هست

تیغه‌ی شمشیری که در تنِ من است

صدای هر گام، خنده‌ای از دوردست

ناله‌ی حلزون‌ماهی، صدای دری که بسته‌می‌شود

و قطاری که عبورش بی‌پایان است

 

روی استخوان‌هایم بمان! هیچ نگو

چیزی برای گفتن نیست

بگذار باران دوباره باران شود

و جریانِ بادِ زیرِ کاشی‌ها

 

سگی که شبانه نامِ خود را می‌گوید

به هم خوردنِ در

عزیمت ناشناس به هیچستان

همان جایی که من خواهم مُرد

بمان! اگر می‌آیی که بمانی.

درباره‌ی سارا سمیعی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.