لندی‌ها

  ۱. وقتی بیست و دو-سه ساله‌ بودم، روزی از کلارا خانس، شاعر اسپانیایی، نامه‌ای دریافت کردم در ایران که ضمیمه‌ی آن چهارصفحه بود، به فارسیِ شاعری افغان به نام بهاالدین مجروح. متنی بود درباره‌ی آوارگی و تبعید. کلارا، همراه آن کاغذ، گزیده‌‌ای برایم فرستاد که خودش از فرانسه برایم برگردانده‌بود از تک‌بیتی‌های پشتون که مجروح منتشر کرده‌‌بود. همان‌سال‌ها گزیده‌ای …

بخاطر يک شاخه گل دخترها منتظر می شوند تا به باغبان سلام کنند.

ای گلی که سمت کوهها می رويی آب دادنت با من، فقط بگو مال که ای.

دلم عين يک بچه ست، حالا دارد گريه می کند و گلهای باغ آن غريبه را می خواهد.

آهای مسافر از نگاه کردن سير شدی يا بايد دوباره صورتم را برگردانم؟

گیسوانم را کوتاه مکن مادر! بگذار آنها را بر شانه بیفشانم. درخت هرس شده جای لانه کردن پرندگان نغمه‌خوان نیست.

هر برگ بوته کنار چشمه، داروی همه دردهاست. گوشه چارقد دخترها آنها را نوازش می کند وقتی دلو آب خود را پر می کنند.

اگر می خواهی مرا ببينی، قرارمان آنجا که من دلو آبم را پر می کنم و اينبار با کف دستهای خود آهسته آهسته دلو را پر می کنم.

يارم را نگاه کن! آن طرف رودخانه دارد دعا می کند. حتما خدا قبول نمی کند، گيس سياهش را گل آلود کرده است.

يک بغل از گلها برايم بچين تا بر پيشانی ام چتری بسازم.

يارم گلها را از دست من نگرفت! سفيرانی از ستاره ها برايش می فرستم که قانع شود.

پشت سرت ايستاده ام با گلی در دستم. يا گل را بگير يا بگذار بروم.

گل سرخی را پرت کردی طرفم. دست مريزاد! حيف که چشمهای شور بو بردند.

چهره ات گل سرخيست و چشمهايت شمعهايند سرگشته‌ام مومن! بايد پروانه‌ای شوم يا شب پره‌ای!

عجله کن، می‌خواهم لبهايم را به تو ببخشم، حالا که مرگ دور ده می‌گردد و می‌تواند مرا بدزدد.

ديوار را سوراخ کن و لبهايم را ببوس، شوهرم بناست می‌تواند تعميرش کند.