آنتونیو گاموندا | کتاب سسیلیا

نور، نخستین حیوانِ مشهودِ آن نامشهود است.                                                  لزاما لیما     این کتاب را آنتونیو گاموندا برای نوه‌اش نوشت. که از آثار مهم شعر گاموندا محسوب می‌شود. ترجمه‌ی فارسی‌ آن را به کودکی که هرگز نداشته‌ام …

زیر پوست مادرت می‌خوابی و رویاهایش در رویاهای تو رخنه می‌کنند. در همان حیرت درخشان بیدار می‌شوید. هنوز نمی‌دانی که هستی: مرددی میان مادرت و ‌لرزشی زنده.

در تاریکی روان بودی لطیف‌تر از بودن بود. حالا که قطره اشکی چنان زنده می‌تواند چهره‌ات را بیازارد محتاط تا خویشتن خویش می‌روی.

انگار که فرود آمده باشی بر دلم و نور آورده باشی به رگ‌های من و من سرخوشانه دیوانه‌‌‌ باشم. در زلالی‌ات همه چیز قطعی‌ست: تو بر دلم نشسته‌ای نور در رگ‌هایم و من‌ سرخوشانه دیوانه‌‌ام.

زیر درختان بید تو را در آغوشم می‌برم و احساس می‌کنم زنده‌ای. پس به نور در می‌آییم و برای نخستین بار آسمان را می‌بینی، نشانه‌ها را و بدانان نام می‌بخشی. حقیقت دارد: در گستره‌ی دست‌هایت آسمان بزرگ و آبی‌ست.

لب‌هایم را به دست‌هایت نزدیک کردم پوست‌ات به لطافت رویاها بود. چیزی از ابدیت به آنی لبانم را خراشید.

بعضی عصرها غروب بر گیسوان‌ات نور نمی‌پاشد‌. هیچ کجا نیستی و حرف می‌زنی با کلماتی که معناشان را نمی‌دانی. اندیشه‌ی من نیز چنین است.

چون کبوتری هستی که زمین را لمس می‌کند و بر می‌خیزد و دور می‌شود در نور. از تلالویی عبور می‌کنی. وز دوردستان دوست‌ات دارم.

باز خواهی گشت «وقتی گیلاس‌ها شکوفه کنند و قمری بیدار شود.» جهان را در دروغی درخشان نقاشی کرده‌ای. چشمان قمری را سرخ دیدم از خشم. می‌دانم تیزاب زهرین در برگ‌های بو مسکن می‌کند، این‌که میوه‌هایش قلب پرندگان را از حرکت باز می‌دارند‌. در برف اما گیلاس‌های سیاه است و مویه‌‌ی قمری را می‌شنوم.

باران بر کرانه‌های طلایی می‌بارد. و عطرهای ماه مارس در تن‌هامان می‌پیچند. درست مثل چشم‌های تو: در نور باران می‌بارد.

با دستانت که آهنگی هدایتشان می‌کند، آهنگی که سربسته به خاطر می‌آوری، می‌گویی خداحافظ بر آستانه‌ی در. آه! ای حلاوت ابله، می‌گویی خداحافظ بر آستانه‌ی در و دست‌هایت لحظه‌ای را ترسیم می‌کنند بی‌پایان.

به مادرت درآ و بگشا پلک‌هایت را آرام درآ در دلش میوه‌ای باش دوباره در سکوت. عطش، چنان درختی که تپش‌های پرندگان را در خود می‌گیرد و بدانان تکیه می‌کند. پس فرود می‌آیند سایه و عطر.

بر لب‌هایت کلمات ناشناخته شکل می‌گیرند و نامشهود به لطافت دور تو می‌گردد.

چهره‌ات در آینه چنان بالی ظهور می‌کند که لحظه را ترک می‌گوید. دوست دارم چهره‌ات را در آینه و دوست دارم تو را وقتی که ترک‌ام می‌گویی.

صدای گریه‌ات را می‌شنوم. بالا می‌روم تا اتاق‌هایی که سایه بر دیوارهای بی‌حرکت سنگینی می‌کند، ولی تو آن‌جا نیستی: تنها ملافه‌ها هستند که می‌پیچند به دور رویاهای تو. دیگر همه‌چیز نامشهود است در من؟ هنوز نه. فراتر از سکوت دیگربار صدای گریه‌ات را می‌شنوم.

با زبانت که بر آن یک بی‌خبری درخشان می‌گذرد حرف می‌زنی از گلی نامرئی. حرف می‌زنی از خودت. هرگز در دستانم گلی نامرئی نگرفته بودم.