اگر زندگی خوب است، رویا از آن‌ هم به‌تر است، و از همه به‌تر بیدار شدن است.

در تنهایی‌ام دوستانم را دارم: وقتی با آن‌ها هستم، چه دور، چه دورند آن‌ها!

از «هنر غذاخوری»، درس نخست: نباید قاشق را با چنگال گرفت.

بیدار شوید ای خنیاگران: پژواک‌ها به آخر می‌رسند و صداها آغاز می‌شوند .

نه خورشید که ناقوس، وقتی بیدارت می‌کند بهترین اتفاق صبح‌گاهی‌ست.

نویسندگان، صحنه با تعصبی تئاتری به آخر می‌رسد: در آغاز صورتک بود.

ساعت قلبم: ساعت یک امید و یک ناپیدایی.

چشمی که می‌بینی‌اش چشم نیست چون تو او را می‌بینی، چشم است چون تو را می‌بیند.

کلمات عاشقانه را، با اندکی اغراق بهتر می‌توان فهمید.

سکوت گرد شب بالای خط حامل نامتنهاهی. و عریان بالغ از شعرهای گمشده به خیابان می‌روم. آن سیاه، دریده به آواز زنجره‌ها، با خود آن آتش بیهوده را دارد، بی‌جان، از صدا. آن نور آهنگین که جان را در می‌یابد. اسکلت‌های هزار پروانه‌ در چاردیواری من می‌خوابند. بر فراز رود جوانیِ نسیم‌های مجنون در گذر است.

به نقطه‌ای دور می‌نگرند پسرکان. چراغ‌های نفتی خاموش می‌شوند. چند دختر کور از ماه می‌پرسند و مارپیچ‌های مویه از راه هوا بالا می‌روند. به نقطه‌ای دور می‌نگرند کوهستان‌ها.

پیش‌گویی‌ات ای شاعر! فردا لب به سخن می‌گشایند دو لال: سنگ و دل.

امواج بی‌شمار پیش از من بوده‌اند و پس از من خواهند بود. اما این لحظه مال من است و با بازوهای گشاده به سویت می‌دوم. می‌خواهم در آغوشت بگیرم ای ساحل و ناپدید شوم در آغوشت.

از آلبوم عکس با احتیاط عکس‌های عشاق پیشین‌ات را حذف کرده بودی. از آن‌ها تنها تهی به جا مانده بود. به آن قیچی‌ها فکر کردم و از عاقبت خود آگاه شدم.

بارالها ما را حفاظت کن از مواجهه سال‌ها و سال‌های بعد با عشق‌های بزرگمان.

اندک اوقاتی که شاد بودم هراسی ژرف با من بود: مخارجش را چگونه پرداخت کنم؟ تنها ابلهان یا به دنیا نیامدگان شادمانند بی‌هراس.